بی گاهان
به غربت
به زمانی که خود درنرسیده بود ــ

چنین زاده شدم در بیشه ی جانوران و سنگ،
و قلب ام
در خلأ
تپیدن آغاز کرد.

□

گهواره ی تکرار را ترک گفتم
در سرزمینی بی پرنده و بی بهار.

نخستین سفرم بازآمدن بود از چشم اندازهای امیدفرسای ماسه و خار،
بی آنکه با نخستین قدم های ناآزموده ی نوپایی خویش به راهی دور رفته باشم.

نخستین سفرم
بازآمدن بود.

□

دوردست
امیدی نمی آموخت.
لرزان
بر پاهای نو راه
رو در افق سوزان ایستادم.
دریافتم که بشارتی نیست
چرا که سرابی در میانه بود.

□

دوردست امیدی نمی آموخت.
دانستم که بشارتی نیست:
این بی کرانه
زندانی چندان عظیم بود
که روح
از شرم ناتوانی
در اشک
پنهان می شد.

فروردین ۱۳۴۰

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو